Cava di Marmo!

Je kent het wel..., je ziet een rots verderop en je denkt: 'daar moet ik naar toe', zonder een idee te hebben van de route, de afstand en de looptijd. Wij kijken al een tijdje tegen zo'n rots aan, onderdeel van Parco di Racconi van het wereldnatuurfonds WWF.

John, een goede vriend en trouwe bezoeker, vond dat het tijd werd en dus liepen we de "tocht der tochten".

Het principe: de kortste weg tussen twee punten is een rechte lijn. Dat kwam ons duur te staan in de vallei van fosso Calizzano, een en al ongerepte natuur met lastige passages. We maakten ieder een schatting van de te lopen tijd, uiteenlopend van 2 uur tot 4 uur. Uiteindelijk liepen we de tocht binnen 2 uur. Mijn broertje Pieter zit er met zijn schatting het dichtstbij (altijd al een ras-optimist geweest!)

Daar troffen we de restanten van een oude marmergroeve. Een stroomhuisje, speciaal aangelegd om het marmer te kunnen winnen, verraadt dat de winning heeft plaatsgevonden sinds 1953. Bij navraag blijkt dat de groeve open is geweest tot 1968. Reden om ermee te stoppen: de beperkte kwaliteit van het nog resterende marmer.

Na het bezoek aan de groeve lopen we nog een kilometer of 6 naar Roccalbegna om te genieten van een heerlijk en welverdiend biertje!

De Albegna

vlnr: Bas, John en Pieter

Marmergroeve en transportrestanten

Biertje in Roccalbegna

Ruzzola!

Vandaag, tweede paasdag, is er groot feest in Petricci. De spandoeken hangen in de straten om tijdig La Ruzzola aan te kondigen. Een traditie uit deze streek. s' Ochtend vroeg verzamelen de vedettes zich bij Hotel Cerinella in traditionele kleding. Vier wijken strijden om de eer, ieder met een eigen kleur. Een platte discus wordt over de weg, van ongeveer 1,5 kilometer, geworpen. De scheidsrechters bewaken de plek waar de discus de straat verlaat. Vanaf daar wordt dan weer de volgende worp gedaan. Natuurlijk is de kunst de afstand met zo min mogelijk worpen te overbruggen. Bij aankomst in Calizzano is er dan pranzo, een gezamenlijke lunch onder het genot van een glas wijn!

Paasvuur met vrienden en buren!

1 mei 2012 nieuwe openingsdatum!

Dit jaar hebben we keihard gewerkt om de opening van de camping mogelijk te maken. Hoewel we een heel eind zijn, kunnen we helaas in de tijd niet realiseren wat we voor ogen hebben.

De tijd die nodig was voor alle vergunningen duurde langer dan we hadden gedacht en gehoopt, ondanks al onze voorbereiding sinds 2008. Dit heeft enerzijds te maken met de strenge wet- en regelgeving in Italië en anderzijds met ons, laten we zeggen voor deze omgeving, toch wat unieke plan.

Hierdoor blijft er op dit moment te weinig tijd over om alles te realiseren voor de openingsdatum. We willen geen concessies doen in de kwaliteit van ons aanbod en de voorzieningen. Dit betekent dat wij de openingsdatum verplaatsen naar 1 mei 2012.

We hebben vanzelfsprekend alle mensen die gereserveerd hadden geïnformeerd (de camping was bijna vol...). Ontzettend verrast en blij waren we met alle ondersteunende reacties. Dat pleit voor onze doelgroep! Een geweldige steun in de rug! Bedankt!

Onverwacht bezoek van oud collega!

Wat leuk als je onverwacht bezoek krijgt! Oud collega Toon van Fontys Sporthogeschool en zijn echtgenote Louki reden direct met hun camper tot ons terrein, onaangekondigd! Wat een leuke verrassing. Moeiteloos sloten zij aan bij onze primitieve leefomstandigheden. We hebben heerlijk gewandeld over ons terrein en de eerste aanzet gemaakt van de boomhut. Genieten dus! Zie de foto's hieronder en de leuke tekst die ze zelf schreven naar aanleiding van hun bezoek.





"In de verte blaft een hond, hun hond ..Datcha, een zeer toepasselijke naam in een buitenverblijf als dit. Er moest even een ree wild zwijn of stekelvarken in beweging gezet worden. Dan het glasheldere riviertje in dat door het arcadische dal stroomt. Datcha zwijgt en nu blijkt pas hoe stil het is. We lopen de heuvel op en ontwaren een nederzetting tussen de ontluikende eiken. Het is een mengsel van bouwsels van zeer verschillende aard en in een grote eik naast een blokhut is de aanzet tot een boomhut gemaakt.

Twee blonde jongetjes zijn in weer met een jampotje vol onzelieveheerbeestjes. Ze heten Sem en Cas Boon. Het is hun wereld en op de bank in de middagzon zit hun moeder Domenica. Ze kijkt uit over het dal en in de verte zie je een streepje zee met daarachter het schiereiland waar onze “Oranjes” in Port Ercole met hùn blonde jongetjes ternauwernood konden rond komen van hun karige inkomen.

Een zwak geronk komt dichterbij, het is de Landrover van Bas met nog twee zonen, Ruben en Jorn. Zet ze op een rij en je hebt de vier Boons waar de Daltons bij verbleken. Over ongeveer 10 à 15 jaar zal geen van de lokale Italiaanse schonen weerstand kunnen bieden aan deze jongemannen.

Tegen zeven uur als het al wat kouder wordt gaat de familie Boon eten en we hebben de eer te mogen aanzitten. De vier Boons weten wel weg met het bezoek uit Nederland, je kunt aan alles merken dat er in dit gezin de meest natuurlijke pedagogiek huist die zelfs Langeveld nooit heeft kunnen vermoeden.

Na 5 dagen onbeperkte gastvrijheid nemen we afscheid van deze 6 pioniers. Geëscorteerd door Bas met zijn Landrover proberen we onze camper aan dit paradijs te onttrekken. We moeten zeker nog 3 keer een aanloop nemen voor we de juiste lijn te pakken hebben en de geur van verbrand rubber dringt onze cabine in. Als we weer asfalt onder de wielen hebben weten we dat we zoiets zelden nog mee zullen maken. Over enkele jaren zal deze plek meer bereikbaar worden. De Boons zullen zich aansluiten bij de bewoonde wereld en wij zullen een van de weinigen zijn die weten hoe het was."

Louki en Toon

Onze Cas 4 jaar!

Hieperdepiep hoera! Cas 4 jaar.

Nog even en onze bob de bouwer kan papa helpen met alle klusjes op de camping.


Op school natuurlijk trakteren. Met een grote taart. Zo doen ze dat hier.