Verhuiswagen komt aan, nou ja... bijna

Dinsdag 13 juli komt dan in de ochtend de vrachtwagen aan. Edwin, de chauffeur, belt dat hij bovenaan de onverharde weg staat. Domenica pikt hem op met de landrover en laat de onverharde weg tot aan ons huis zien, een kleine 2 km. Na 1 km schudt Edwin al zijn hoofd, verder dan het grote witte huis kan hij niet. Tot daar is al een hele onderneming. Gelukkig zijn Mara, Dario en hun zoon Lorenzo, de bewoners van het witte huis, zo gastvrij hun oprit en tuin aan ons ter beschikking te stellen. Daar gaan we dan...

Pieter, broertje van Bas, en zijn vriend Joris zijn ingevlogen om te helpen. In een uur hebben we de vrachtwagen leeg. Edwin neemt afscheid, althans, als wij weer boven komen staat hij nog bij het witte huis. Hij komt niet weg en heeft een aantal van zijn banden behoorlijk beschadigd. Een vrachtwagen van 16 ton, met 500 pk en een inhoud van 90 kuub krijg je niet zomaar weer boven. Het bellen begint... Uiteindelijk probeert Edwin het nog een keer. Met doorslippende banden en heel veel stof komt hij uiteindelijk boven. Gelukkig maar!

Dan begint een race tegen de klok: krijgen we alle spullen voor het donker onder de overkapping op ons eigen terrein? Het kost ons 12 x heen en weer met landrover en aanhanger en een uur of 9 om het voor elkaar te krijgen, dankzij de pas-en-meet-kwaliteit van Pieter en de power van Joris. Ok, hoe het staat laten we maar even in het midden, het staat!